Rytuał Mabon 23.09.2011 – http://bucardi.es24.pl/opis/2542288/rytual-usuwania-zlych-energii-i-aktywacji-szczescia-milosci-i-bogactwa-23092011-mabon.html

Rytualy tego swieta wspaniale opisala BellaDonna – nie trzeba ani nic dodawac, ani nic ujac – cytuje:

“Podczas Mabon wyznawcy Wicca celebrują drugie zbiory. Zrównanie jesienne stanowi zakończenie rozpoczętych podczas Lugshnasadh zbiorów. Raz jeszcze dzień i noc zrównują się ze sobą. Jest to czas przygotowania przyrody do zimy. Mabon jest pozostałością po starożytnych świętach żniw, które były pierwotnie obchodzone prawie na całym świecie.

W czasie Mabon Bóg czyni przygotowania do opuszczenia swojej cielesnej powłoki i rozpoczęcia wielkiej przygody, ku odnowie i odrodzeniu się przez Boginię. Przyroda obumiera, zbiera swoje hojne dary przygotowując się na czas odpoczynku – zimę. W słabnących promieniach słońca Bogini zapada w drzemkę, choć jej łono wypala ogień. Czuje Ona obecność Boga, nawet jeśli ten zanika. Posiada świadomość jego przyszłego odrodzenia się.

Mabon jest sabatem, który przypomina o panującej w naturze równowadze i tym, że wszystko ma swoją opozycje, przeciwwagę. Święto to przypomina o nieustannym cyklicznym przeplataniu się pór roku. “Tak jak słońce wieczorem chyli się ku zachodowi, tak rok chyli się ku końcowi jesienią. Dla wszystkich nas zapada noc.” Celtowie w czasie święta Alban Elued świętowali zakończenie sezonu rolniczego, zakończenie żniw. Aż do przesilenia zimowego zaczynał panować bóg mroku i ciemności, zaś radosny i promienny bóg słońca umierał, by odrodzić się na nowo w noc przesilenia zimowego. Zrównanie jesienne było świętem dziękczynnym, podczas którego ludzie dawniej dziękowali bogom za zebranie wystarczającej ilości zapasów na zimę.

Nadchodzi Mabon, nadchodzi czas na to, by spojrzeć wstecz, ocenić wykonaną w ciągu roku pracę i zastanowić się nad zebranymi doświadczeniami.

Tradycja Sabatu Mabon

W czasie Mabon wyprawiano się na wędrówkę do dzikiego zakątka lub leśnej głuszy i zbierano strączki z nasionami, wysuszone owoce, liście i gałązki. Wykorzystuje się to później do dekoracji domu i przechowuje jako materiał dla magii zielnej. W końcu nadejdzie zima, więc należy poczynić odpowiednie zapasy.

Potrawy tradycyjne Mabon: zboża, owoce, warzywa (szczególnie kukurydza), chleb z mąki kukurydzianej, fasola, pieczone kabaczki.

Symbol Mabon: snop zboża.

Ozdób ołtarz żołędziami, gałązkami dębu, sosnowymi i cyprysowymi szyszkami, kłosami zbóż, źdźbłami pszenicy oraz innymi owocami i orzechami. Umieść tam także mały koszyk wypełniony suchymi liśćmi różnych kolorów i rodzajów. Rozłóż ołtarz, zapal świece i kadzielnicę…”.

Maria Bucardi: teraz popros magiczne sily nadprzyrodzone o wsparcie i pomoc. Powiedz na glos Twoje marzenie. Popros o jego realizacje. Na oltarzyku mozesz postawic sigil szczescia, polozyc runy bogactwa i milosci.

Oltarze z okazji Mabon:

23 wrzesnia – Dożynki, Święto Plonów – ludowe święto połączone z obrzędami dziękczynnymi za ukończenie żniw i prac polowych. W czasach przedchrześcijańskich – etniczne święto słowiańskie, przypadające na równonoc jesienną (23 września). Zwyczaj ten, praktykowany przez Słowian i plemiona bałtyckie, w różnych stronach Polski określany był jako wyżynki, obrzynki, wieniec, wieńcowe, okrężne. Na Śląsku opolskim nazywane żniwniok. Obrzęd dożynek prawdopodobnie związany był pierwotnie z kultem roślin i drzew, potem z pierwotnym rolnictwem. Wraz z rozwojem gospodarki folwarczno-dworskiej w XVI wieku dożynki zagościły na dworach majątków ziemskich. Urządzano je dla żniwiarzy (służby folwarcznej i pracowników najemnych) w nagrodę za wykonaną pracę przy żniwach i zebrane plony.

Dawne zwyczaje dożynkowe

Tradycyjnie dożynki obchodzone były w pierwszy dzień jesieni. Święto poświęcone było tegorocznym zbiorom zbóż w czasie którego dziękowano bogom za plony i proszono o jeszcze lepsze w przyszłym roku. Dożynkom towarzyszyły różne praktyki i do niedawna zachowane zwyczaje związane np. z ostatnią garścią, kępą lub pasem niezżętego zboża, które po żniwach czas jakiś pozostawiano na pustym już polu dla ciągłości urodzaju. Pozostawione na polu kłosy zwano przepiórką (na Mazowszu i Podlasiu), perepełką (na kresach wschodnich), brodą (we wschodniej części Mazowsza), kozą (w Małopolsce), pępem lub pępkiem (w poznańskiem); zwano je także wiązką, wiązanką lub garstką. Ścinane były uroczyście przez najlepszego kośnika, po czym wręczane były najlepszym żniwiarkom do uplecenia wieńca. Niemniej ważny był ostatni zżęty snop zboża, który w celu udekorowania (zwyczaj ten na przełomie XVIII i XIX wieku niemal całkowicie zastąpił przybyły z Niemiec zwyczaj dekorowania choinki) przechowywano do Święta Godowego. W wielu regionach przyszłoroczny siew rozpoczynano z ziarna pozyskanego z tegoż właśnie snopa.

Obchody dożynek rozpoczynały się wiciem wieńca, z pozostawionych na polu zbóż, z kiści czerwonej jarzębiny, orzechów, owoców, kwiatów i kolorowych wstążek. Wieńce dożynkowe miewały zwykle kształt wielkiej korony lub koła. W przeszłości umieszczano w nich także żywe (z czasem sztuczne) koguty, kaczęta lub małe gąski, bo miało to zapewniać piękny i zdrowy przychówek gospodarski. Wieniec dożynkowy nazywany bywał “plonem” bo też i uosabiał wszystkie zebrane plony oraz urodzaj. Niosła go na głowie lub wyciągniętych rękach najlepsza żniwiarka, czasami z pomocą parobków i innych żeńców. Za nią postępował orszak odświętnie ubranych żniwiarzy, niosących na ramionach przybrane kwiatami, wyczyszczone kosy i sierpy. Wieniec niesiono do poświęcenia do kościoła, a następnie ze śpiewem w uroczystym pochodzie, udawano się do dworu lub do domu gospodarza dożynek. Wieniec dożynkowy przechowywany był w stodole do kolejnego roku, do nowego siewu. Wykruszone z niego ziarna wsypywano do worków z ziarnem siewnym. W czasie dożynek organizowano biesiady z poczęstunkiem i tańcami, dawniej poprzedzane rytualnymi obrzędami i modlitwami.