Moi Kochani, na prosbe Ani wiecej informacji na temat wampirow:
Wampiryzm emocjonalny
Jest to chyba najbardziej rozpowszechniony typ wampiryzmu. Polega w uproszczeniu na tym, że wampir obarcza swoimi problemami, prawdziwymi lub zmyślonymi, inne osoby, wybierając na swoje ofiary osoby wrażliwe, skłonne do przejmowania się, udzielania “psychologicznej” pomocy i współczucia, za to mało asertywne i nie umiejące zakreślić granic swojej przestrzeni. Taki wampir opowiada o swoich strasznych problemach ofierze, która potem zamartwia się nim, myśli o nim ze współczuciem, pragnie, by jego problemy zostały rozwiązane, pociesza go, doznaje silnych emocji związanych z jego osobą i ukierunkowanych na “obdarowywanie”. Wszystkie te rzeczy są transferem energii życiowej w stronę osoby, wobec której się dzieją – tak więc wampir emocjonalny przez manipulację doprowadza ofiarę do tego, że oddaje mu swoją energię na początku dobrowolnie – gdy już utworzy się “przepływ”, wampir nieświadomie włącza “zasysanie”, co powoduje, że ofiara traci więcej, niż przy zwyczajnym, zdrowym przypadku czucia litości i chęci pomocy. W niektórych przypadkach wiąże się to z wyłudzeniem pomocy finansowej.
Czy to znaczy, że każdy, kto opowiada innym o swoich problemach pragnąc pociechy, jest wampirem? Oczywiście nie. Wymiana swoich trosk, współczucia i poświęcenie się dla kogoś to zdrowe elementy stosunków międzyludzkich – u wampira emocjonalnego i jego ofiary przybierają one postać wynaturzone formy. Po pierwsze, wampir nic nie daje od siebie na tym emocjonalnym poziomie. Może zatrzymywać ofiarę przy sobie poprzez seks, gesty przyjaźni albo współczucie, ale emocjonalnie jest jałowy, nie umie wygenerować silnego, niezależnego uczucia, którym mógłby obdarzyć drugą stronę. Wiecznie żąda wsparcia, ale sam go nie daje, bo nie jest w stanie. Układ jest asymetryczny, podobny do tego, jaki występuje w parach, w których jedna z osób jest alkoholikiem, a druga ją chroni, opiekuje się nią, żałuje jej i pomaga, nie dostając w zamian nic poza wątpliwą satysfakcją z tej roli. Po drugie, wampiryzm emocjonalny różni się od zdrowego związku tym, że wyłudzanie litości jest dla wampira jedynym sposobem interakcji. Jego stosunki międzyludzkie opierają się głównie na skarżeniu się, oczekiwaniu opieki i pomocy. Nie potrafi nawiązać więzi pozbawionej tych elementów, a w więziach już istniejących to one dominują.
Po trzecie, wampir emocjonalny może – choć nie musi – popadać w mitomanię i zmyślać nieszczęścia, jakie go miały spotkać, dla zdobycia współczucia. Takie osoby wymyślają sobie na przykład gwałt w dzieciństwie, bycie ofiarą sekty, śmiertelną chorobę albo inne głęboko poruszające większość ludzi wydarzenia i opowiadają o nich – często po jakimś czasie zaczynając wierzyć, że to ich dotyczy naprawdę; granica między rzeczywistością się zamazuje. Ktoś, kto opowiada nader chętnie o nieszczęściach, jakie były jego udziałem, a jest ich nieprawdopodobnie wiele albo są niezwykłe, albo nie “pasują” do osoby i życiorysu, może być wampirem emocjonalnym i wtedy zweryfikowanie prawdziwości opowiadanych wydarzeń jest postępowaniem bardzo wskazanym.
Ofiara wampira emocjonalnego traci siły psychiczne w miarę, jak wampir czuje się coraz lepiej. Wyjaławia się emocjonalnie i intelektualnie, staje się człowiekiem zmęczonym i zmartwionym, jakby to jego dotknęły te nieszczęścia, o których opowiadała mu druga osoba. Widzi świat w czarnych barwach, może popaść w depresję. Wampir emocjonalny w przeciwieństwie do wampira w bezpośredni sposób pobierającego energię życiową nie zmienia swoich ofiar często, bo siły psychiczne są bardziej odnawialne, a u ofiary może się wytworzyć uzależnienie od wampira. Wampir dąży do utrzymania związku, uzależnienie jest obustronne, na próby uwolnienia się od niego wampir może zareagować szantażem takim jak próba samobójcza lub przybraniem pozy “zbitego psa”, którego “skopanie” będzie się wiązało ze zbyt dużym poczuciem winy dla ofiary.
Mamy kilkanascie roznych rodzajow wampirow, od tych najbardziej wyrafinowanych tzw. wampirow okultystycznych do tzw. wampirow nieswiadomych – ze wzgledu na ograniczone miejsce tutaj na blogu przygotuje w przyszlosci pelny spis i umieszcze go na mojej stronie.
Wampiryzm jest kradzieżą i jest to kradzież najpaskudniejsza; nie jest to kradzież niewielkiej sumy bogaczowi, który nie odczuje jej braku, ale kradzież niebogatym i nie potrafiącym się obronić tego, co im najbardziej niezbędne do życia, czyli energii. Jest to kradzież radości życia, którą traci człowiek pozbawiony sił życiowych.
Z podziekowaniem dla strony: http://antywampiryzm.w.interia.pl/antywampiryzm.html