Biała gołębica to nie tylko znak pokoju – to symbol duszy kobiety, która pamięta. Pamięta rytm Ziemi, śpiew drzew, i szept gwiazd ukryty między liśćmi. To ta, która nie walczy, ale przekształca. Jej obecność uzdrawia. Jej cisza mówi więcej niż tysiąc słów.
To czysta esencja Arcykapłanki – tej, która siedzi między światłem a cieniem, nie potrzebując niczego poza własnym światłem. Strzeże tajemnic, ale nie dla kontroli – lecz po to, by chronić to, co święte.
Jej mądrość nie pochodzi z nauk zapisanych ludzką ręką, lecz z przestrzeni między oddechami. Z szumu wiatru, z krystalicznej wody, z tętna planety.
To wiedza szeptana przez Księżyc do tych, którzy potrafią słuchać. Wiedza, która budzi się w sercach kobiet, gdy milkną hałasy świata.
Dawno, dawno temu – w chwili, która powinna być radosnym duchowym przejściem – wybierałam imię do bierzmowania.
Nie miałam wątpliwości. Moje serce szeptało jedno słowo: Scholastyka.Imię, które pojawiło się nagle, niespodziewanie, ale z taką mocą, że nie potrafiłam już spojrzeć na żadne inne.
Gdy podałam je księdzu, spojrzał na mnie z mieszanką zdziwienia i niepokoju.
– Scholastyka? – powtórzył. – Nie można. Biskup zemdleje, jak je usłyszy. Zbyt rzadkie. Zbyt dziwne.
Czy rzeczywiście chodziło o rzadkość?
A może o to, że to imię niesie w sobie coś, czego ten świat boi się najbardziej – ciszę, siłę duchową kobiety, która nie walczy, ale przemienia rzeczywistość swoją obecnością?
Dane historyczne – kim była święta Scholastyka?
- Święta Scholastyka żyła na przełomie V i VI wieku (ok. 480–543 n.e.).
- Była bliźniaczą siostrą świętego Benedykta z Nursji, założyciela reguły benedyktyńskiej i twórcy ruchu monastycznego w Europie.
- Pochodziła z wysoko postawionej, zamożnej rodziny rzymskiej, w której chrześcijaństwo już głęboko zakorzeniło się jako styl życia duchowego.
- Od młodości czuła powołanie do życia kontemplacyjnego i duchowej samotności.
- Założyła żeński klasztor w Plombarioli, w pobliżu Monte Cassino, gdzie przebywał jej brat.
- Spotykali się raz w roku, aby rozmawiać o Bogu i sprawach ducha – w prostocie, w naturze, z dala od murów i instytucji.
- Podczas ich ostatniego spotkania Scholastyka, przeczuwając swoją śmierć, prosiła Benedykta, by został z nią dłużej. Gdy odmówił – wierny regule – Scholastyka modliła się z taką mocą, że niebo zesłało burzę, uniemożliwiając jego powrót do klasztoru.
- Trzy dni później zmarła. Benedykt, podczas modlitwy, ujrzał jej duszę wznoszącą się ku niebu w postaci białej gołębicy – symbolu pokoju, wolności i duchowego uwolnienia.
- Jej wspomnienie obchodzone jest 10 lutego.
Scholastyka – symbol kobiecej mądrości, intuicji i duchowej siły
Nie przypadkiem wybrałam to imię.
Scholastyka to nie tylko święta – to archetyp.
To ta, która nie działa siłą – lecz miłością, obecnością, cichą wiernością duszy.
Jej moc nie leży w strukturze, lecz w tym, co płynie z wnętrza.
Jej historia to przypowieść o tym, że czasem serce wie lepiej niż reguła.
To opowieść o duchowej transmutacji – przemianie modlitwy w energię, a energii w fizyczne zjawisko.
Nie rzucała zaklęć, nie miała armii – a jednak burza przyszła, by ją ochronić.
Dla mnie Scholastyka to Kapłanka Księżyca – ta, która słyszy więcej, choć mówi mniej.
To kobieta, która zna wartość ciszy, i której modlitwa ma moc zatrzymać świat – nie po to, by niszczyć, ale by przypomnieć, co jest naprawdę ważne.
W czasach, gdy świat gubi się w hałasie, konflikcie i lęku – potrzebujemy tej energii.
Nie manifestu, nie buntu.
Tylko głębokiego połączenia z sercem, które wie.
Z Miłością Twoja Maria Bucardi
Komentarz ( 1)
Katarzyna says:
24/04/2025 at 09:01Ten artykuł mnie tak przyciągnął, że ciągle do niego wracam. Jest piękny 💫